Portaventura - here we come

Een pretpark in de regen mag er wezen als het gaat om eenzaamheid, aldus Huub van der Lubbe van De Dijk. Maar niet Portaventura, het grootste Spaanse pretpark, met onder meer de hoogste achtbaan van Europa, de Shambhala. Ook al is het overdag bijna 35 graden, dan nog ben je allerminst alleen.

Wat ik mijn vorige reisverslag niet had gemeld, is dat dit pretpark eigenlijk de enige reden is waarom we deze week in dit gebied zitten (& dus niet zozeer het strand, het mooie achterland, etc.). De rest van de familie was hier al 4x geweest en dit moesten wij ook meemaken! De belangrijkste vraag was alleen nog hoeveel dagen gaan we er heen. Niet geheel democratisch is gekozen voor 1 dag, maar dan wel in combinatie met zogeheten "fast passes". Hierdoor hoef je bij de top-attracties (zoals in geheel willekeurige volgorde de bekende Furius Baco, Tituki Splash, El Diablo, Angkor, Templo del Fuego, Grand Canyon Rapids, Silver River Flume, etc.) niet in de rij te staan, maar mag je voorkruipen. Dat kost uiteraard wel wat extra's, maar dan konden we compenseren. Want de avond daarvoor zagen we tijdens onze avondwandeling in Calafell (hierover later meer), dat de aankoop van drie zakjes snoep van chupa chup maar liefst € 20 korting opleverde. De vraag was alleen hoeveel zakjes snoep je dan mocht inleveren & dus hoeveel zakjes snoep we gaan kopen (zonder dat we deze zouden opeten). Tot afgrijzen van Tessa, een echte tandarts?), kopen we uiteindelijk 12 zakken. De volgende ochtend bij de kassa bleek dat we er beter 24 hadden kunnen kopen ....

Bij binnenkomst in het park is het vervolgens kiezen welke achtbaan in welk gebied (onder meer Polynesië, China, Mexico, Mediterranea & Far West), zonder met onze fast passes in de rij te staan. Helaas blijken de Spanjaarden het systeem niet helemaal feilloos uitgedacht te hebben. Want we moeten eerst de bonnen voor de fast passes nog omwisselen voor de echte past passes & deze rij is zo'n beetje de langste rij van de dag.

Eenmaal op weg in het park blijk ik gelukkig minder eenzaam dan normaal als we met ons vieren naar een pretpark gaan. Normaal blijf ik dan in m'n eentje achter om "op de tas te passen". Het zit blijkbaar toch in de familie want niet alleen m'n 'grote' broer, maar ook Famke begrijpt dat het veel stoerder is om gewoon voor je angsten uit te komen (voor de duidelijkheid: wij zijn dus geen watjes!!) en dus regelmatig met z'n drieën 'op de tas te passen' (Famke durft dit zelfs af en toe alleen! én maakt daarbij ook nog de mooiste foto's. Hierdoor hebben we ook af en toe kaartjes over, waardoor Ellen maar liefst 2x in de achtbaan van haar leven kan (hééél eng, 76 meter & alsof ze zweeft), de Shambhala. Daan en Luuk mochten ook 2x, Daan tot zijn grote blijdschap zelfs helemaal voorin).

Toen we uiteindelijk pad na 22.00 uur het park verlieten was het nog steeds 28 graden. Omdat iedereen nog behoorlijk verhit was, lagen er bij thuiskomst binnen de kortste keren maar liefst 7 mensen in het zwembad. Alleen m'n 'grote' broer zat langs de kant te genieten van zijn blikje Estrellabier, wat hem blijkbaar een camping gevoel geeft. Dezelfde 'grote' broer die de avond ervoor tijdens onze avondwandeling ons avondspel de Weerwolven blijkbaar dermate ingewikkeld vindt om mee te doen. Of het is omdat hij er slecht tegen kan dat in dit bloeddorstige spel iedere keer weer iemand anders vermoord wordt (hoewel iemand anders?, Ellen was toch wel erg vaak aan de beurt om dood te gaan ...).

Door de lengte van dit verslag kom ik niet meer toe aan onze avondreis van afgelopen zondag. Daar kom ik nog wel op terug.