Sjonnie de poes

Vanaf woensdag hebben we het wat rustiger aan gedaan & tempo teruggeschroefd. Er is hier zoveel te doen en te bekijken, dat gaat toch niet allemaal lukken. Bovendien wordt het weer iedere dag beter. Ofwel we kunnen beter nog een keer terugkomen en de komende dagen van het mooie weer genieten; we spreken af dat we er alleen donderdag nog op uit gaan.

Het dorpje waar we zitten, Nerano, is het einde van een bijzondere drukke weg over het schiereiland van Sorrento; aan de bovenkant de baai van Napels, aan de onderkant de Amalfi-kust en tegenover ons het eiland Capri. In Nerano is van de drukte niets meer te bekennen. Wel, net als in de rest van de omgeving, heel veel citroenbomen hier. Die worden gebruikt om hét toeristenprodukt van deze streek te maken: Limoncello. In Nederland kun je dit drankje natuurlijk ook kopen, maar hier zijn er winkelstraten met alleen maar limoncello-winkels naast elkaar: bizar! Bijna allemaal citroen, maar ook nog varianten met ander fruit en likeur. Toch maar wat als 'aandenken' mee naar huis genomen, zodat we in Oosterhout nog een aantal keren kunnen terugdenken aan deze vakantie.

Vanuit ons huisje loopt er een steil pad naar een strand, wat Ellen & ik aflopen. Wel apart: vrij rustig (aan het einde van de weg), maar wel leuke restaurantjes aan het water, aan een mooi rotsstrand. En je kunt zelfs met de bus terug, zodat we dat steile pad niet eens omhoog hoeven te lopen. Bij terugkomst staat het Catan-bord (bijna) klaar. Het spel duurt echter deze keer zo lang, dat we het moeten staken, anders zijn we niet tijdig voor Luuk z'n verlate verjaarsdagskeuze in een restaurant in Sorrento (en te laat in The Horse Shoe). Bij thuiskomst worden Luuk en Daan weer hartelijk ontvangen door Sjonnie, de huispoes.

Donderdag uiteraard eerst het Catan-spel afmaken. Daan laat er echter geen gras over groeien & laat ons met een onverwachte move volstrekt kansloos. Deze dag staat in het teken van het verkennen van de Amalfi-kust. Ofwel, nog een keer in de auto met Radio Kiss Kiss. Een over stijle kliffen hangende, kronkelige kustweg, met witte dorpjes geplakt op de rotsen. Daaronder de azuurblauwe zee Middellandse Zee. Auto's kunnen in de dorpjes nauwelijks geparkeerd worden, dus die staan al vele honderden meters ervoor langs de weg. We rijden eerst helemaal door tot aan Ravello. Dit ligt niet aan de kust, maar hier heb je vanaf de terrassen nog mooiere uitzichten over zowel de kust als de bergen aan de andere kant. Van hier rijden we terug naar Amalfi, waar we gelukkig de auto kwijt kunnen. Hier treffen we een, voor dit door toeristen overstroomde plaatsje, een wel hele grote Dom aan. Maar ook leuke straatjes, trappen en nisjes vol bloemen. Inmiddels is het alweer zo laat dat we de andere grote plaats langs de kust, Positano, maar over slaan.

Vrijdag tenslotte alweer de laatste dag. Deze brengen Ellen en ik helemaal door aan het strand bij Nerano. Ellen & ik wagen ons zelfs in de zee! Zo rond lunchtijd komen Luuk & Daan ook aangewandeld. Daan moest eerst zijn 12e boek nog uitlezen (uiteindelijk zijn het er 13 geworden). Aan het einde van de dag nog een keer terug naar Marina della Lobra, de mooie, kleine haven bij Massa Lubrense. Vanaf hier is de zonsondergang namelijk op z'n mooist.