Echt Engeland

Het advies dat je vooraf het meeste krijgt als je zegt dat je naar Engeland gaat is "pas op met links rijden". Afgelopen week was dat echter niet zo moeilijk. Zoals al geschreven bevonden we ons in 'the middle of nowhere'. En hoe verder je van de bewoonde wereld af bent, hoe minder wegen met een linker- en een rechterbaan. Nee, gewoon één stuk weg, zonder lijnen halverwege met nauwelijks ruimte voor 1 auto, vooral niet als er direct langs iedere kant van de weg een hoge haag is. Dus geen risico op spookrijden. Maar wel een probleem als er een tegenligger aan komt. Want als er voor 1 auto al nauwelijks ruimte is, dan lukt passeren echt niet. Ofwel, 1 van de 2 auto's moet terug en vaak een behoorlijk eind ook. Maar iedere keer als je dat doet krijg je keurig een vriendelijk handgebaar van de passerende Engelsman (of -vrouw uiteraard). Met voorsprong het meest gebruikte gebaar van de afgelopen week. En bij echt spannende manoeuvres zowaar een applaus van de achterbank!

Maar zo zijn er natuurlijk nog veel meer dingen die in Engeland anders zijn dan bij ons en vaak nog leuk ook. Zo kennen we in Nederland natuurlijk schapen, maar zoveel als in Engeland dat dan ook weer niet (en wetende dat 8% van de schapen homoseksueel zijn, dan zijn er dat in Engeland dus héél véél). Of de mooie plaatsnamen in Engeland waar we doorheen zijn gekomen, zoals Three Cups, Woods Corner, Brownbread Street, Lullington, Upper Dicker, Bishop Stone en Golden Stone (zomaar enkele, er zijn er nog veel meer).

En al die plaatsen hebben dan ook weer minimaal één pub of Inn met ook de prachtigste namen, zoals the Kings Head (en uiteraard the Queens Head), Peacock (Cluedo!), the Horse and Groom, the Black Horse, Robin Hood, Cricketers Arm's, the Mermaid en the Bull's Head. Met ook de mooiste uithangborden boven de deur, waar deze namen op worden uitgebeeld.

Inmiddels zijn we aangekomen op onze laatste bestemming, vlak bij Leed's Castle. Gisteren hebben we ons vorige verblijf afgesloten door nog een keer in 'the old town' van Hastings (de havenstad zonder haven) te gaan bezoeken, nadat we tijdens een rondwandeling in Rye alleen maar bordjes met 'closed' tegenkwamen (we raken er maar niet aan gewend dat de openingstijden in Engeland niet gelijk zijn aan die in Italië). Op weg naar ons nieuwe verblijf zijn Ellen, maar vooral Daan, nog even helemaal los gegaan in een klimpark. Tenslotte hebben we de dag afgesloten in de pub, die hier vlakbij ligt: ook hier weer een groot bord boven de deur, met in dit geval een monnik met een aureool boven zijn hoofd en de (toepasselijke?) naam: the Dirty Habit. Voor deze ene keer geen idee wat ze daarmee bedoelen.