Dag 5: Hoe overleef ik mijn vakantie in Portugal?

“Queria a conta?” Ofwel, mag ik de rekening? Niet zomaar een vraag, maar een van de vele vragen uit het boekje van Francine Oomen: Hoe overleef ik mijn vakantie in Portugal? Lisanne en Eline hebben zich goed voorbereid voordat ze op vakantie gingen en hebben dit boekje van te voren helemaal uit het hoofd geleerd (nou ja, bijna dan). Ook de vragen “O cozinheiro tem problemas de queda de cabelo?” (heeft de kok last van haaruitval?), “Ai! Esqueci-me do dinheiro” (O jee, geld vergeten) en “Esta um nojo” (het eten is heel erg smerig) doen het vooraf aan tafel goed, maar worden toch daadwerkelijk niet zo vaak uitgesproken tegen een ober.

Zo’n voorbereiding is voor ons natuurlijk ook erg handig. Want ons Portugees is nu ook niet bepaald geweldig. Vooral Eline vindt het geen enkel probleem om op iedere wildvreemde af te stappen en te vragen wat ze wil weten. Zo waren we gisterenochtend eerst naar het strand geweest. Omdat het water daar toch wel erg koud was, we er bijna levend verbrandden en er nogal wat zand op het strand was (?), hielden we het daar niet heel erg lang vol. Het liefst wilden de kids het zand van zich af spoelen. Eline stapte op de lokale strandwacht af om in vloeiend Engels (ja, ze spreekt niet alleen Portugees!) te vragen waar de dichtst bij zijnde douche was. Deze bleek in een hippe strandtent te zijn, waar we richting strand langs waren gelopen. Daar konden ze niet alleen even het vervelende zand eraf douchen, maar ook gebruik maken van het mooie zwembad. Wel moesten we daarvoor iets drinken op het terras, maar dat was in de hitte geen probleem. Zolang we maar geen gebruik hoefden te maken van de ‘loveseats’ die ze ook hadden: twee mooie bedden aan de rand van het zwembad, met uitzicht op de zee plus een fles champagne, voor het luttele bedrag van € 60. Bij het zwembad werd meteen contact gemaakt met twee Nederlandse kinderen (1x raden wie het initiatief nam), ofwel de kids vonden het niet erg dat wij aan het begin van de middag één cocktail uitprobeerden (helaas, de slechtste ooit).

Nadat we de rest van de dag hadden doorgebracht aan het zwembad, zijn we ’s avonds weer naar Lagos geweest. Aan de rand van het centrum, tegenover het lokale ziekenhuis waar ik later die avond het eten kon pinnen (?), kwamen we al vrij snel langs een restaurantje wat er niet echt geweldig uitzag, van de buitenkant dan. Maar volgens tripadvisor moesten we “Alo do Castelo” niet zomaar voorbij lopen. Het zou zo’n beetje het best bewaarde geheim (buiten internet om dan natuurlijk) zijn van Lagos: moeder en dochter die jaren geleden vanuit Oekraïne naar Portugal waren gekomen, kookten daar de lekkerste gerechten, in alle vriendelijkheid. Vooral de Cataplana (een Portugese stoofschotel van vis werd erg aangeprezen). En het klopte helemaal. Vooraf werd nog wel gewaarschuwd dat het wat langer zou duren voordat de Cataplana gereed zou zijn, maar die tijd brengen we zoals altijd moeiteloos door met spelletjes aan tafel, ofwel geen enkel probleem. Zoals gebruikelijk vroeg Eline na afloop ‘Queria a conta’?

Daarna nog even verder in het centrum ingelopen, uiteraard om te shoppen en een ijsje te eten. De kinderen waren echter niet weg te slaan van een levende struik: iemand die zich had verkleed als struik, stil stond en als er iemand langs kwam in beweging kwam en daarmee iedereen (zelfs mensen die het al wisten, hè Ellen) behoorlijk lieten schrikken. De vriendelijkheid van het eerder genoemde restaurant werd aan het einde van de avond nog bevestigd, toen iemand Ellen erop wees dat haar telefoon was blijven liggen en ze erg blij waren dat we deze toch nog op kwamen halen (en wij natuurlijk ook!).

P.s. Voordat we naar Lagos gingen wilde een aantal kinderen weer douchen (zie het reisverslag van dag 3). Toen ik zei dat ze maximaal 5 minuten onder de douche mochten staan, vroeg Eline of als dat haar ging lukken, ik dat in het reisverslag zou zetten. En inderdaad, met 3 minuten ruim binnen de tijd. Ofwel, Eline bij deze! (lijk ik echt zo’n boeman?).