Dag 7: de zee? echt niet!

Na onze spannende dag in de kano hadden we smaak van de zee wel te pakken. Ofwel, zaterdag (weersvoorspelling zo’n 30 graden!, dat zou voor de bloemencorso veel te heet geweest zijn) leek ons een mooie dag om weer richting strand en zee te gaan. Niet te vroeg dan natuurlijk, want op het heetst van de dag is dat ook geen pretje.

De meiden wilden graag nog een keer gaan shoppen. Ik dacht dat ze dat al gedaan hadden, maar blijkbaar geldt hiervoor “1x shoppen, is geen shoppen” of zoiets. Daarom leek dat een goed idee voor de ochtend. Althans voor Ellen en de meiden. En omdat oriëntatie & de weg vinden blijkbaar niet iets dat de “Lemmersen” gegeven is (we wisten het eigenlijk al, maar het wordt ook door de nieuwe generatie bevestigd), mocht Daan mee om de winkels aan te wijzen, waar ze de vorige keer al geweest waren. Luuk en ik mochten thuisblijven (!), ik hoefde ze alleen maar weg te brengen en op te halen. En omdat ik er toch nog niet bij was, mochten de meiden ook nog ontbijten bij de Burger Ranch (zoiets als een Burger King, maar dan hetzelfde). Zonder al te veel verwachtingen te willen wekken, maar voor deze en gene in Lisse zijn er wat cadeaus ingeslagen. Plus een nieuw T-shirt voor Eline en haarklip voor Lisanne.

Bij terugkomst hebben we eerst nog in en om het zwembad bij ons eigen huisje gelegen. Daarna dus naar de zee. Althans, tot op heden heb ik in de reisverslagen iedere keer over de zee gehad, maar daar klopt natuurlijk helemaal niets van. En dat had Lisanne vanaf de eerste dag al meteen gezegd, want vol ontzag had ze het over de oceaan: de Atlantische Oceaan. De zee die hier nog enigszins in de buurt ligt, is de Middellandse Zee. Maar de topografische kenners onder ons weten natuurlijk dat deze ophoudt na de Straat van Gibraltar, tussen Spanje en Marokko. Ofwel, weer een nieuwe ervaring deze vakantie: zwemmen in een oceaan!

Het leuke van zo’n oceaan is dat deze vele hogere golven heeft. Dat leverde wel meteen een probleem op met de zeeregels die Lisanne en Eline vanuit huis hebben meegekregen: niet verder de zee in dan dat het water tot je middel komt (bij Eline) of iets hoger (bij Lisanne). Bij de oceaan waar wij waren was het aan de branding verreweg het heftigste, daar werd je zo’n beetje door de golven meegesleurd. Als je verder het water (van de oceaan) in ging, waar het water dan wel weer wat hoger was, was het een heel stuk rustiger (maar dan stond je weer verder in het water dan volgens de zeeregels mocht). Hier werd ook duidelijk het verschil tussen de jongens en de meiden zichtbaar: voor de jongens konden de golven niet hoog genoeg zijn, Eline was aan de rand aan het twijfelen (wel of niet meedoen) en Lisanne bleek erg geduldig met het steeds opnieuw bouwen van zandkastelen, als het vorige weer door het water was weggeslagen. Of anders gezegd: Lisanne vindt het zand van het strand leuk, maar de zee niet en voor Luuk is het precies andersom. Na afloop hebben we nog zo’n beetje op het strand gegeten, waarna we om 21.30 uur huiswaarts gingen. Wederom moe, maar voldaan.