Eerst Napels zien, dan sterven

But if you close your eyes
Does it almost feel like
Nothing changed at all?
Sorry pa, voor deze Engelse regels, maar ze worden hieronder toegelicht.

De afgelopen twee dagen zijn we ondergedompeld in de cultuur en het verleden van de omgeving van Napoli en de drukte van de huidige stad. In die stad zijn we niet op zoek gegaan naar bezienswaardigheden of mooie gebouwen. In plaats daarvan hebben we gewandeld, met hulp van de reisgids 1000%-Napels, door een deel van het centrum. Wat dan opvalt, is de bijzonder levendige en dynamische sfeer van de stad. De mensen leven op straat en daartussen kom je weinig toeristen tegen. Tel daarbij op de smalle straatjes en pleintjes, de op straat voetballende kinderen (op zoek naar de nieuwe Maradona, die in deze stad nog lang niet vergeten is), de buitenhangende was, vele muziek- en boekwinkeltjes, een straatje met alleen maar kerststallen en –benodigdheden, en vooral heel veel, nee nog véél meer scooters. Rijden met de auto door Napels is een belevenis op zich - voorrangsregels zijn hier al lang geleden afgeschaft- maar met al die scooters erbij die je links, rechts, voor, achter en schuin voorbij gaan is het helemaal feest. Pas als je hier bent, is duidelijk wat chaos betekent. Eerst Napels zien dan sterven, krijgt zo ook haar eigen betekenis.

De dag van Napels is overigens zo gepland, omdat we Peter en Martine (ASO) kunnen ontmoeten. Hun cruiseboot, waarmee ze van Barcelona via Italië en Frankrijk weer terug naar Barcelona varen, bracht hen vandaag immers naar Napels. Een enorme joekel van een boot overigens, met zelfs –behalve de helft van de bevolking van China- een tropisch zwemparadijs met allerlei glijbanen aan boord. Via de what’s app spreken we af bij het kasteel aan de zee. Vreemd genoeg kunnen we elkaar maar niet gevonden krijgen. Even later blijkt waarom: er blijken twee kastelen aan de zee te zijn & we staan natuurlijk allebei bij een ander kasteel. Gelukkig hebben we what’s app en kunnen we bellen, zodat we elkaar even later toch ontmoeten en gezamenlijk naar een terras kunnen lopen. Het eerste deel van de ASO-borrel van mei vindt deze keer in Napoli plaats.

Terug naar het verleden en dan met name de uitbarsting van de Vesuvius in 79 na Christus. Vooral ook bekend geworden omdat hierdoor de steden van Pompeï en Herculaneum zijn vernietigd. Helaas ligt de top van de Vesuvius als we daar op maandagmiddag zijn helemaal in de wolken en de mist, zodat het geen nut heeft om de laatste meters richting de krater te lopen. Eerder op die dag zijn we bij Pompeï geweest. De stad die door een zes meter dikke laag vulkanische as bedekt werd en zo goed bewaard is gebleven. Doe dan je ogen dicht en probeer een indruk te krijgen van hoe het Romeinse leven er in die periode uitziet en wat er sinds die tijd veranderd is (aldus ook de bovenste regels uit het liedje Pompeï van Bastille). Indrukwekkend & trouwens een joekel van een terrein. Jammer alleen van de drukte en de elementen die zijn toegevoegd, waardoor het meer een museum en –aldus Daan- een beetje een show is geworden (& Daan houdt dus niet van show).

Het verschil met de opgravingen van Herculaneum is dan ook enorm. Ook een stad getroffen door de uitbarsting van de Vesuvius. Maar in plaats van door asregens, getroffen door een gloeiende modder- en lavastroom, waardoor de huizen nog beter bewaard zijn gebleven. De stad, met de zomerresidenties van de inwoners van Pompeï, lag zelfs bedekt onder een laag lava van 20 meter. De stad is aanzienlijk kleiner dan Pompeï en blijkbaar ook aanzienlijk minder bekend. Want als we daar aan het einde van de middag aankomen, zijn we zo’n beetje de enige die er rondlopen. Wat een verademing t.o.v. Pompeï. Hier ook geen toegevoegde elementen, maar alleen maar opgravingen. En als we dan ook nog ruimtes met skeletten vinden, geeft Daan aan dat dit echt is hoe hij het zich heeft voorgesteld. Omdat we het idee hebben dat we het toch nog niet helemaal af hebben, gaan we dinsdagochtend nog even terug naar Herculaneum, naar het Mueso Archeologico Virtuale in Herculaneum. Via 3D-animaties, maquettes en een film proberen ze een beeld te geven hoe het vroeger uit heeft gezien, de achtergrond van vulkanen en hoe verschrikkelijk de uitbarsting van de Vesuvius is geweest. Eerst Napels zien en dan sterven gold zeker ook voor de inwoners van Pompeï en Herculaneum. En omdat we de dag ervoor de krater van de Vesuvius niet hebben gezien, rijden we ook nog even langs een andere kleine vulkaan, de Vulcano La Salfotara in Pozzuoli, de enige vulkaan hier in de omgeving die blijkbaar nog actief is (?). Je parkeert je auto en opeens er is een witte vlakte, de krater. En rondom hier en daar dampen uit de bodem en gele vlekken waar de zwavel is neergeslagen. Want vooral opvalt hier is de stank van zwavel. Ook overigens hier bijna geen andere toeristen.

Kortom, heel wat cultuur in twee dagen. Gelukkig kunnen we dit combineren door ’s avonds in ‘The Horse Shoe’ nog even voetballen te kijken: maandagavond zien we Leicester City kampioen van Engeland worden door het gelijke spel van Tottenham Hotspur tegen Chelsae en dinsdag zien we nog het laatste half uur van de halve finale Champions League, waarin ook Bayern München niet opgewassen blijkt tegen de beleving van Atletico Madrid. En zodra het laatste fluitsignaal heeft geklonken schallen de Italiaanse klassiekers “That’s amore” en “Volare” uit de speakers. Een voor mij nieuwe en bijzondere manier om een overwinning te vieren.