Van pizza's, Stan van de Pol en Songpop

Italië op zijn best, in ieder geval voor de kinderen: twee pizza’s op één dag! Eerst gisterenmiddag in een restaurant in Lecce -met eindelijk de eerste tiramisu voor Luuk- en ’s avonds thuis van de plaatselijke afhaalpizzeria (waarom zelf koken als het zo makkelijk kan en goedkoop is?).

Maar er zijn ook duidelijke verschillen met de rest van Italië. Het is duidelijk dat de mensen het hier niet rijk hebben. Dit is vooral goed te zien aan de straten en de huizen, die er vaak vervallen bij liggen en niet –waarschijnlijk door gebrek aan geld- niet worden bijgehouden. Wat ook opvalt, is dat het toeristenseizoen nog niet is begonnen. Zo waren we dinsdag in Specchia: een middeleeuws stadje vlakbij, wat bekend staat als een doolhof van stille straatjes. We waren er aan het begin van de avond en het leek wel compleet verlaten. Wel lekker Italiaans ijs overigens.

De dag zijn Ellen en ik begonnen met een mooie wandeling bij Ponte Ciolo. Eerst stijgen en dalen en het tweede deel langs de rotskust van de zee. Want zo eind april is het hier wel de ideale tijd om de te wandelen: goede temperatuur en héél véél bloemen én olijfbomen. Het wandelen gaat makkelijk via een nieuwe app, waarbij we via een plattegrond op de telefoon alleen maar een eerder door iemand anders gelopen route hoeven te volgen (Stan van de Pol heeft een mooie wandeling uitgezet!). Daarna uitrusten aan het zwembad. Ook de woensdag beginnen we zo, de wandeling is nu bij Santa Maria de Leuca. Het meest zuidelijke uiteinde van de laars, waar de Adriatische & de Ionische zee in elkaar overgaan. ’s Avonds zijn we met de kinderen nog even terug geweest in dit kustplaatsje.

Op donderdag brengen we de nodige tijd in de auto door. Dit komt omdat onze locatie in een behoorlijke uithoek blijkt te liggen t.o.v. de wat bekendere en populaire toeristenplaatsen in Puglia. De eerste stop is Lecce, de grootste stad in de omgeving in –volgens de kenners- Barok-stijl. Ook een stad met mooie bijnamen: het Florence van het Zuiden & het Athene van Puglia. Het is inderdaad een mooie én levendige stad. Veel oude gebouwen, waaronder een groot gedeelte van een amfitheater en een gezellige sfeer. ’s Middags rijden we door naar Otranto, een plek maar 70 km verwijderd van Griekenland, waar vandaan –voor de liefhebbers- de boot naar Albanië vertrekt. Een oud havenstadje, aan het meest oostelijke puntje van Italië. Het oude centrum, helemaal omgeven door een slotmuur, is een aaneenschakeling van kleine straatjes met toeristenwinkels, restaurants, barretjes en geschiedenis. Otranto staat er vooral bekend om dat de bevolking in de 15e eeuw door de Turken is verslagen, waarbij 800 mannen zijn onthoofd. Voor de liefhebbers zijn hun schedels 'tentoongesteld' in de mooie kathedraal. En deze is weer bekend, omdat de hele vloer een bizar mozaïek is.

Het lijkt nu misschien dat we veel doen hier, maar dat valt heel erg mee. Zo wordt er veel gelezen en doen we de nodige spellen. Zo bevalt het nieuwe spel, Dominion goed. Vooral als de heks in het spel zit en je de andere bonuspunten in de min kunt geven, leidt dit tot veel hilariteit. Een ander ‘spel’ dat sinds 2 dagen door alle vier gespeeld wordt is SongPop. De laatste keer was 4 jaar geleden en om onduidelijke redenen is het weer terug. Daarbij vooral een strijd tussen enerzijds ‘Todays Hits, Modern Rap en Eminem’ en anderzijds ‘Jaren 80’. Ra, ra, welke categorie hoort bij wie ….